nie wiedziałam że malował lewą ręką

że wychodziły najpierw cienie

potem ludzie

na końcu ich oddechy

i uśmiechy błakające się między kącikami ust

w międzyczasie

mięśnie wyprute z martwych ciał

rwały się do życia wiecznego

rozpoznawali go po różowej tunice

po chłopcu o imieniu Salai

który tańczył we Florencji

w Wenecji i w Mediolanie

mistrz nie malował ich miłości

wystarczało muśnięcie piórkiem

na łóżku splecionym z trzciny

drgał spazm ekstazy wił się jęk dopełnienia

wpatrywali się potem w siebie

wdychali jad śmierci

starzec który poznał wszystko

i młodzieniec który nie znał nic