Samotny łabędź z niespełnioną chcicą

Samotny biały łabędź poczłapał nad morze...

Pragnął sobie pofruwać, jak zwykle o tej porze.

Ale że z niego okropny sobiepanek,

Nikogo nie chciał spotkać w ten piękny poranek.

Kiedy wreszcie na plażę samotnie doczłapał,

Z nagła do fruwania minął mu zapał,

Bo tam zobaczył przecudną łabędzicę,

I co tu ukrywać, straszną dostał chcicę.

Przechadzać się zaczął wzdłuż linii brzegowej

Dostojnym krokiem, jak w rundzie honorowej.

Na cudowną łabędzicę co rusz spoglądał...

Pragnął, by mu się oddała, wręcz ją pożądał.

A ta łabędzica, gdy go zobaczyła,

W mig w morskie fale zwinnie wskoczyła.

Samotny łabędź pozostał sam na plaży,

Przestając się łudzić, że „coś” się wydarzy.