Ucieczka z wieży Babel

Wieża Babel, dzierży nie ciekawe dla świata widoki,

Miesza pojęcie dobra ze złem w swary.

Wzburzone obłoki bierze za światła otoki,

Na świat patrzy przez ciemne okulary.

Do trąby powietrznej ma podobne po­żą­da­nie,

Zgarniającej wszystko we swój egoizm,

Kie­dy uskar­ża­my się na pie­kielne bajanie,

To twierdzi, że to do­bro­ć, a nie reżim.

Na tęczę malowaną przez Boga nie zabiega,

Obrazy z prawdą nieba profanuje.

Świątyń ubolewanie na łotrów się rozlega,

Porządek obca idea  rujnuje.

Dopóki ziemia jest posłuszna słonecznym rytmom

I w  świątyni trwa radosne przyjęcie,

Wsiadamy do arki i podążamy tam, gdzie dom

Na drzwiach posiada zbawienne pieczęcie.