przytulone wejrzenie do mojej

przepoconej klatki piersiowej

pod skóra serce co żyje

tęskni bijąc w rezonansie

miłości nie brakuje w nas

w pokoju spokojnie otuleni

płaszczem wzajemności

całkiem sami w ciszy

czas nie budzi uniesień

wiatr lekko drga we włosach

wpada przez otwarte okna

na wieki razem na zawsze

w prawdzie w nieładzie wszechświata

gwiazdy blade błądzą samotnie

w teatrze ciemnych marzeń

wszystko wydaje się jasne