Oglądałam reklamę nie pamiętam już czego, w której utkwił mi głównie wesoły nastrój jej bohaterki czytającej opinie na swój temat. Brzmiało to mniej więcej tak: aktorka jednej reklamy? No, teraz już dwóch (śmiech). Głupia blondynka! Nie potrafi przeczytać, co się znajduje na opakowaniu? Nie  potrafię? Już czytam.

Podobnie ze mną. Pseudo poetka? (śmiech). Nawet nie pseudo. Nie potrafi pisać wierszy? Potrafię, na przykład taki:

Wpadła bomba do piwnicy,

napisała  na ulicy :

es, o, es, głupi bies,

tam go nie ma, a tu jest.

- Jak to nie mój?

- Osobiście go wymyśliłam. Przecież tamten był o psie i tablicy. A ten proszę, jaki nowatorsk!. A czyż nie jest prawdziwy? Bomba robi ślad, nawet, który może się ułożyć, nawet  w  litery.

- A skąd bomba?

- No, nie wiem skąd, ale tak mi pasowało do wiersza - taki pomysł. Może się zabłąkała z drugiego końca świata? Albo bomba ekologiczna.

- Ale skąd  bomba na ulicy?

-  Hmm, no to nie jest problem.

I co? Jestem poetką kolejnego wiersza czyli moja spuścizna rośnie. Nieźle, prawda, jest co świętować.