To miał być zwyczajowy koncert, w malowniczo położonym miasteczku, u podnóża góry.

Ośnieżone okolice, pięknie zdobiły wigilię Bożego Narodzenia.

Zgodnie z tradycją, rozpoczęcie nastąpiło w obszernej,

acz przytulnej sali, w drewnianej chacie ozdobionej lampkami i słonikami.

Symbolami szczęścia.

Początkowo nic nie zapowiadało zdarzeń, które miały niebawem nastąpić.

Zasłuchana publiczność,

płynąca muzyka, a za oknem spadające srebrzyste gwiazdki.

Nagle światła pogasły, a śnieg na zewnątrz zastygł w czasie.

Gdy sala pojaśniała, trąbki zaczęły grać pierwsze skrzypce.

W tej samej chwili umarli pierwsi słuchacze.

Zgodnie z rytmem muzyki, w dziwnych tanecznych

konwulsjach, padali martwi na podłogę.

Tylko nieliczne zwłoki zostały na swoich miejscach.

Orkiestra nie mogła przerwać koncertu, a żywi nie mogli wyjść.

Jakby jakaś siła tym wszystkim sterowała.

Coś niewidzialnego, nie pozwalało wstać z krzeseł.

Mogli tylko siedzieć, słuchać i myśleć, kto następny.

Gdy dźwięk trąbek trochę przygasł, pierwsze skrzypce, zaczęły grać skrzypce.

Umarła następna część publiczności.

*

Wtem zauważono niewielkie, raczkujące.

Weszło po schodach na scenę, trzymając malutkie cymbałki.

Zagrało swoją melodyjkę i momentalnie zapadła oślepiająca cisza.

Żywi odetchnęli z ulgą. Martwi, nie.

*

Członkowie orkiestry nic nie pamiętali. Łącznie z dyrygentem.

Nigdy nie zdołano wyjaśnić owych zdarzeń,

a wielu zadawało sobie pytanie, dlaczego nie postukało

wcześniej.

Cymbałków także nie odnaleziono.