Piękny wiersz, a autora rozumiem, bo codzienność bez kota jest nie do zaakceptowania. W słowie "codzienności" jest zbędny znak diakrytyczny. Ponadto jakoś mało poetycko wygląda odgarnianie szronu ze skroni łopatą. Toć to niebezpieczne.

Nie domyka się
Dół z górą,
Szron na stare lata -
Chociaż jeździsz
Złotą furą,
Nie dogonisz świata ;(