W aureoli pokoju

A pęd zdmuchnął podróżnego z drogi.

Stojąc nad kałużą krwi rozlanej,

czuliśmy jak wsiąka w milczenie.

Czas i wieczność scaliły się w nurt,

którym odpłynął.

Szlaban graniczny się otworzył,

tknięty dłonią otwartego grobu.

Niespokojny nurt się uciszył,

gdy kroki krzyża się zatrzymały.

Spowił aureolą pokoju.