Miała przepastny tygielek - na czarów wymiar w sam raz, 

magiczną kulę i miotłę, i starą kuchenkę na gaz. 

Czarować umiała niezgorzej - polityk zazdrościć jej mógł 

(ten znany - z telewizora, co głupstwa bez tołku plótł). 

Umiała upichcić eliksir dla jednej osoby lub dwóch, 

na gwałt podgrzać go w mikrofali, nim chętny przestąpił próg. 

W lodówce chłodziła składniki niezbędne do mikstur i brej, 

a każdy w miasteczku powiadał, że laska z tej wiedźmy, że hej! 

Cóż? Wiedźma, jak wiedźma - niezgorsza i łebska babka - no ba!. 

Czarować umiała na tempo i drapichrusta, i lwa. 

A zwłaszcza salonowego, co nosił ciut  zdarty wciąż frak, 

i jeszcze psa na kobiety. Jak czary, to czary - a jak! 

Jej babcia szacowna też miała ten sam dobrej wiedźmy węch, nos... 

Codziennie jej powtarzała wiedźmową zasadę na głos: 

Pamiętaj, że moce nieziemskie mieć będziesz ogromne, lecz bacz, 

by nie zadurzyć się nigdy, bo przyjdzie ci  rwać włosy z łba. 

Słuchała jej wnusia z powagą, przysięgę złożyła - na cześć, 

że nigdy, przenigdy z miłości nie będzie palących lać łez. 

I stało się jak obiecała - jej serce zastygło na głaz - 

do czasu, gdy zjawił się wiedźmin (przystojny), dla wiedźmy w sam raz! 

Podjechał na parking Audicą tak śliczną, że aż brakło słów, 

a wszyscy mu w pas się kłaniali i czapki ściągali z łbów. 

Wiedźminka łypnęła nań okiem - ach, rocznik niekiepski i stan! 

I dziwny traf, chociaż bokiem, lecz utkwił jej w duszy ten pan. 

Ukłonił się czarownicy - czarownie jak tylko się da, 

zaprosił szarmancko do fury: No wlazuj szybciutko, Madamme! 

Spuściła oczęta wiedźminka, a pąs na policzkach kwitł 

i talent do zaklinania, jak lodu sopelek nikł. 

Nie powiem wam co było dalej, ni jaki historii the end, 

lecz pointa się sama nasuwa: od czarów silniejszy jest trend! 

Toż i czarownica najlepsza nie oprze się, gdy kusi szpan, 

ewentualnie się trafi nad wyraz przystojny czart!