Nagle obudziła się kukułka. Drzwiczki w zegarze się otwarły i wyskoczyła.

- Ku ku, ku ku, ku ku!

Merle przebudził się. Spojrzał sennymi oczyma i dostrzegł Grigorija. Ziewnął.

- Wiedziałem, że tutaj w końcu dotrzecie. Nie mam zamiaru wam przeszkadzać. Niech tylko front przeskoczy, jadę do swojej freulein.

- Mamy trochę czasu. Nasz czołg uległ awarii. A mówiąc wprost, wasza artyleria urwała mu... jakby to powiedzieć. No, to co się obraca, i do czego przyczepiona jest lufa.

- Acha. No trudno. Jakoś się pomieścimy - powiedział kapitan. Spędził sporo czasu na froncie wschodnim toteż porozumiewali się po rosyjsku.

- Wielu was?

- Nieee. Tylko załoga czołgu. Ja - mechanik - tu wskazał kciukiem na siebie - nasz komandir, i jeszcze dwóch.

- W takim razie zapraszam na obiad - Merle wstał, przeciągnął się.

Sakaszwili przyglądał mu się, jak wkładał uniform. Nagle dostrzegł jakąś postać siedzącą w kącie.

- A to kto? - zapytał zdumiony.

- Zaczarowany ołówek. Schwytaliśmy ją jak pisała po ścianach. Chyba nienormalna. Myślała że pisze wiersze.

- Ale dlaczego ona taka dziwna - Saakaszwili nie mógł wyjść ze zdumienia. Obszedł ją dookoła.

- Dziw nad dziwami - gwizdnął.

- Nie bój się - roześmiał się kapitan. Odebrałem jej zaczarowany ołówek i zamknąłem w sejfie. Jak się wojna skońćzy to zabiorę ją na wieś. Będzie pasać gęsi.

- Wiele nie zje - ocenił ją rzeczowo mechanik.

Gdy wychodzili spojrzał na nią jeszcze raz. Postać zadrżała. Schowała głowę w ramionach.

- Nie ucieknie?

- Nie ma sensu jej wiązać. Ona pilnuje samej siebie. Ma strasznie narypane w głowie.