nie wiem co przed oczy pcha mi niecierpliwie

obraz pól złoconych jesienną paletą

czy oddać potrafię te kolory żywe

i czy godna jestem by zwać mnie poetą

jaskółczych sonetów dobiega wołanie

gdy pióro się chyłkiem do notesu skrada

czaplim paragrafem zaczynając zdanie

by z Biebrzańskich szlaków baśnie opowiadać

który z nich wybiorą myśli roztargnione

na rozstajach drogi wśród żurawich krzyków

plecak pełen wrażeń buty przemoczone

i wargi nabrzmiałe setką przymiotników

wena jak kapłanka biczem nocy smaga

naznacza gwiazdami pochylone czoła

i pokory ucząc rymów się domaga

chrzcząc kroplami deszczu ze skrzydeł anioła

powyplata słowem słodkich wierszy kosze

by głodu nie zaznać w tej tułaczej drodze

tylko dłonią sięgnąć i zadrżeć z rozkoszy

gdy pejzaż nektarem pocieknie po brodzie