Wodogrzmoty Mickiewicza

Przy tym wodogrzmocie, za zasłoną żywiołu,

trwa Koncert Skarb Narodu.

W strumieniach dźwięku, w których instrument

za instrumentem się włącza w zespół:  jeden już opowiada

ballady, inny romanse – w kolejnych słychać los człowieka

malowany w dramacie “Dziadów”.

Ptak zbudzony, szybuje ze śpiewem nad czystym wodogrzmotem.

Szczyty gór posyłają tchnienie w arterie życia.

W tchnieniu błękitnej fali, dusza przenosi się do domu

“Pana Tadeusza”, jakby chciała zachęcić do walki o nowe

dzieje Ojczyzny.

I zostawiał głębokie ślady na pięciolinii serca.

Lecący nurt mocno chwyta,

Żegluję w czystym nurcie muzyki.

Do portu, gdzie pulsuje serce Ojczyzny