Dlaczego akurat ja? To bardzo proste. Bawię się słowem, jak cyrkowy żongler. Przychodzą do mnie na każde skinienie myśli. Przypominają dzikie mustangi swobodnie galopujące po prerii zamierzeń. Grupują się w stada zdań radosnym rżeniem i czekają rozgrzane niezwykłym podnieceniem tworzenia orszaków wyjątkowych określeń i wtedy puszczam je z uwięzi. Tętent podkutych metaforami myśli cwałuje w tumanach domysłów z natarczywym pragnieniem osiągnięcia celu.

Budzą zdumienie i nieodparte poczucie wyjątkowych skojarzeń. Wyciągają z innych potrzebę słuchania i czytania.

Melancholia przeplata się z roziskrzonym lazurem nieba. Słowa spadają  w usta, dłonie i owijają się natarczywością niezbadanej głębi arcyważnej tajemnicy wirujących światów. Każde istnienie, to inny świat. Krążą molekułami nieodpartej ciekawości i ocierają się o siebie kompatybilnością rozumienia wszechświata. Przenikają do innych światów czyniąc świat innych jeszcze piękniejszy i jeszcze doskonalszy.