w parku na ścieżce

rozrzucam wiersze

wiatr zamiata liście

robię to rozmyślnie

przez płuca płynie

świeże powietrze

spocznę na ławeczce

zapalę białego skręta

ostudzę emocje

które wypełniają wnętrze

wyryję kilka słów na desce

już czas przykrywam się do snu

nie pragnę niczego więcej

brak w przestrzeni tylko

dotyku ciepłych dłoni