Bardzo symboliczna rzecz o historii ognia (człowieka) od jego narodzin (iskra), przez życie - po śmierć (pogorzelisko) w sytuacji, kiedy wszystko jest zawsze tylko pod górkę

w surowych klimatach
hestie przymarzają do kominka

(patrz finał)

Grecka bogini Hestia jest siostrą m.in. potężnego władcy podziemi Hadesa, Gromowładnego Dzeusa oraz pana Wszechoceanu Posejdona. Jako taka ma ogromną moc i wsparcie.


Tymczasem to, że takie jak ona /boskie/ hestie /jak wszyscy w opałach ludzie świata/ przymarzają - to niezbadane Fatum i dowód, że

albo te wszystkie greckie mity to zwykłe brednie,

albo nec Herkules contra plures

Co zatrważa, to to, że

poza tym, że Hestia ma tak mocarne rodzeństwo,

sama jest opiekunką sierot, nowożeńców, wszystkich tych w drodze, dobrym duszkiem każdej rodziny itd.

a mimo to jako taki cudowny ktoś ponosi /w tej poetyckiej optyce/ klęskę??

Nie chciałbyś bez ratunku przymarzać do czegokolwiek, a już do /zimnego/ kominka zwłaszcza, prawda? Takie jak to przymarzanie przypomina jako żywo śmierć z głodu króla Midasa

Co jest puszczone z dymem?


Wszystko to, co bezpowrotnie zaprzepaszczone??

W surowych klimatach
Zaiste
Kości się kleją do ognia

I kilka piszczeli
Wojskowych zapewne
Pcha się bez pardonu
Na przeciw ognia
By ogrzać się

Choć raz jeszcze

Szkoda Hestii.
Wiersz z gatunku ponadczasowych, jeśli jest taki gatunek.

Dziękuję. Wierszyk napisał się chyba w 2013 roku. Nie dotyczy aktualnej sytuacji, ani mitologii. To o współczesnych Hestiach, tych od domowych ognisk.
Pozdrawiam