Powiedziałaś mówię dużo i bez sensu

Wyrwane z kontekstu, choć może i nie

To zdanie przysiadło jak motyl na deszczu

Czekało na słońce, na suszę, na wiersz

Jak ująć w poezję twój bezsens, twój rozmach

To nie jest tragedia, komedia, ni hymn

Lecz obraz cielesny i ludzkość żałosna

Powiedziałbym bywa, nie mówię, bo żal

Natury mi żal co wzbić chce w przestworza

Niezwykła, zachwytna, w kolorach ombre

I nagle odkrywa, że dziury ma w skrzydłach

I plecie trzy po trzy, i szepcze o nie

Przeklęska to ludzka, motyla bezsiła

Przemoknąć w bezładzie, w chaosie  podążeń

Nie zdążyć tych splotów i znaczeń rozwikłać

Ni skrzydeł rozpostrzeć, ni sensu dostrzec

Choć płaczę nad tobą motylu daremny

Coś pcha mnie i wkręca, i każe się wgłębiać

W twój nieład werbalny, ja biedny najemnik

Na nowo wciąż plotę cię, plotę cię, plotę...