wilgotne jest, obetonowane i zieje ze środka stęchlizną. 

bezdenny nicoid, że aż strach w niego krzyknąć. 

nie wiadomo, kto w takich głębinach robi 

za echo i czy nie odpowie siarczystym rapem, 

nie odwyje sążnistym techno, 

lub płaczliwą, operową arią. 

ale, jak przekorne szczyle - chcemy się bawić, 

albo przynajmniej nawiązać minimalny kontakt 

z bezmaterią. zamarzyło się i już! 

ciskamy więc drewniane (!) lampiony. lecą w głąb 

studniczyska ręcznie rzeźbione twarze brodaczy, 

niedające się oderwać od żłobów zwierzęta, 

mali schimnicy przywiązani do ścian kapliczek, 

wystrugane paznokciami w próchnie 

tragikomiczne scenki rodzajowe. 

spala się wszystko, nim sięgnie dna. 

najczęściej - nie dolatuje nawet do drugiego piętra 

w głębi. gumowy popiół lekko płoży się na tafli 

strumyka. zatruwa wody zaskórne. 

raz na ruski miesiąc w drżącym, głęboko ukrytym 

lustrze, w którym nikt się nie przegląda, 

odbije się blady obraz. twarz złożona jak książka. 

Ślademecum, Niedospis Wszechrzeczy. 

kręci głową z niedowierzaniem. coś ty! 

ciągle boisz się krzyczeć? przecież to tylko 

skorupa, puste ciało. betonowa wierzba 

wysmęcająca się przy alejce w parku 

powiedz głośno choć jedno słowo 

a wyrośnie przy niej gwarny lokal, 

restauracja dla zagubionych demyślicieli 

i innych rozbitków, którzy nie wyszli cało 

z kolizji z ciężarówką marki Day. 

wrzeszcz, zwołuj nocnych marków. nie ma nic 

nudniejszego niż kwiaty i muzea, 

niż łagodna cisza, z której kiełkują równie szpetne, 

nierozbite wazony z drogiej porcelany 

inkunabuły pisane kadzidlanym dymem. 

drzyj się, zasklepiaj pęknięcie pomiędzy dwoma rodzajami 

ciemnego szkła. uśmiechnij się, gdy materia, 

którą będziesz tworzyć 

zacznie się stawać dojrzała, szara. 

patrz, jak lęgnie się Osobne, Własne, Nieożywialne. 

słuchaj, jak z wnętrza odpowiada śpiew 

nie do zarejestrowania w formie analogowej, 

płóciennej, niemożliwy do wyrycia w cyfrze i kamieniu.