mamy nadzieję, że raz na zawsze pozbyliśmy się 

nawet resztek tak zwanej rozwagi 

(to ciężarek u gardła, spławik pod językiem). 

choćby ciągle miały mieć miejsce nowe dramy, 

naszym niepisanym pamiętnikom dorastały 

kartki scenariuszy telenowel, codzienność nam 

zharlequinniała na różowo i kwieciście 

— lepiej, niech nie wraca stare. 

teraz to dopiero — wysubtelnia się, choć 

nie na zawsze. 

pięknie jest. czasowo, skokowo: 

szosom ubywa kilometrów, tory kolejowe 

kradnie niewidzialny złomiarz, 

przestrzeń przyciąga nas z olbrzymią prędkością. 

wpadamy jedno w drugie, wtrzaskujemy się w siebie. 

krótki pobyt. zaraz ciało przenika ciało, 

skóra przebija kość, ciepło przerzyna drugie ciepło. 

zostajemy nagle rozdzieleni (kleszcz wyrwany 

od karmicielki i dziewczynka, której 

ukradziono ulubionego misia), 

by pędzić przez rozwijający się gobelin 

(kraj na nim, chyba nawet nasz). 

i znów ktoś wiąże na supeł drogi ekspresowe, 

skraca autostrady, zwija w rulon pola, lasy, 

byśmy mogli wlecieć w siebie, pozostać przez chwilkę. 

kiedy to się skończy? odpowiedź jest, 

choroba by ją wzięła, zbyt tajemną wiedzą. 

nie znajdziesz jej w tomiszczach 

internetowych encyklopedii, ani na kartkach 

Tadeusza Sznuka. nie wyświetli się ona 

na monitorze siwego Huberta. 

w tym teleturnieju trudno wygrać cokolwiek. 

mimo to staramy się wydrzeć z puli choćby dzień 

(dla innych to mniej, niż ćwierćgroszówka, 

dla nas — milion w wyjątkowo twardej walucie). 

pijemy super glue, całymi szklankami. 

by przywrzeć, zrosnąć się, nawet sztucznie, na siłę. 

nie dać się odłączyć. 

jak na razie — bez rezultatu. rzeczywistość 

wygładza się, wypięknia. ale to mija.