niesiona z wiatrem 

rozpływa się w powietrzu  

na dłoniach ślady 

zapisany zaprzeszły świat

na twarzy wyraz niewyraźny 

rozmyjemy się w czasie  

na wieki chowając się za  

wieczności drzwiami

duch w środku człowieka  

cierpi od lat oddając  

szczęście radość

zapamiętałem tyle co ty  

że nie mamy nic 

prócz siebie nawzajem  

szczery uśmiech

ucina rozmowę