Czarny kwadrat na białym tle Malewicza 

popękał z biegiem lat. rozpadlinki układają się 

w kszałt zwierzęcia, mało dzikiej  puminy-jaguarzyny 

bez mordy, za to z obwisłym brzuchem. 

nie czai się do skoku, cętkowany ociężalec, leniwie 

trwa jakby w torporze (obniżona temperatura, 

niedohibernacja, zawieszenie między być 

a wszystko mi jedno). 

nawet nie tyle leży, ile póistnieje. przeżarł się 

odurzywkami, spaślak, został przez nie zredukowany 

do dwóch wymiarów. im dłużej mu się przypatruję, 

tym lepiej dostrzegam, że cała postać 

to jeden wielki (lamparci?) pysk. 

jest nos, obwisłe uszyska, krzyżyk zamiast 

jednego oka. mam przed sobą portret en face 

okruchów czarnej ziemi. 

czuję, że istota się rozgląda. nie zatraciła 

zdolności performedytacji. coraz większe skupienie, 

szczeliny kroją mnie na dziesiątki części. 

przenik: ja i płaty ścian, liści, okruchy eternitu. 

rozpylenie. podróż w zimno. przejściowe.