Spotkaliśmy się na beskidzkim szlaku. 

Długo milczał, chociaż tyle gorących  

herbat wypiliśmy razem. Pachniał  

wiatrem i rozgrzaną ziemią. Było w nim  

coś chłopięcego - rozpływałam się jak wosk. 

W plecaku ukrywał skrzydlate słowa. 

Ubywało dnia i nocy. Dym z ogniska  

zatrzymywał moment brzasku. Byliśmy 

tak blisko, a jednocześnie zbyt daleko. 

Wąska dróżka nie mieściła dwóch osób. 

Zostały sny, które nie mają końca.  

Wieczorem zasiadam przy krosnach, 

by kolorową nicią wplatać uśmiech.  

Pod każdym ściegiem - nadzieja, 

pod każdym ściegiem – zwątpienie.