z moich młodzieńczych planów

nic nie pozostało

prócz garści popiołu

nie umarłem jako trzydziestolatek

(a tak zakładałem)

teraz na starość pochylam się nad prozą

Gézy Csátha

z którym być może

obydwaj spotykamy się w naszych mrocznych snach

no cóż...

jestem stary i niedołężny

od dawna nie trzymam moczu

a moje przeguby oplata wenflon

niczym pradawny wąż drzewo poznania dobrego i złego

wstrzykując narkotyczny jad

więc daremny staje się mój trud

by oddychać pełną piersią

jestem niczym ryba wyciągnięta z wody

niczym maratończyk z Etiopii na mecie

który pada na twarz gdy tylko ją przekroczy

upadkiem swym celebrując

zwycięstwo...

w tym miejscu wypadałoby przyznać

że śmierć jest bramą do wolności

a życie niczym innym tylko celą śmierci

w której odmawiamy pacierze

w trwodze przed

nieuchronnym