W taki jak ten, słoneczny dzień

zamyka oczy - z wolna cień

odpływa z niej w tej ciemności.

Powraca do chwil radości

i światło lekko wchodzi weń.

I znowu tych najpierwszych drżeń

miłości - dawnych olśnień

błyski - czuje w samotności.

Sama sobie w tym zazdrości,

że w dawnym świecie nie ma jej.

Ileż to chwil i ile mgnień

zgubiła już. Przeżera czerń

krótkie chwile. Wyziera z niej

znów tylko pustka. Nie ma jej,

kiedy powraca świata dzień.

Otwiera oczy - poranek

kolejny w słońcu. Żrący dźwięk

światła. I słychać jego jęk,

gdy nyje szybę. Oraz brzęk

wściekłych, tłustych much.

Majdanek.