Łagodna. Łatwa. I myśl tak o niej nawet,

gdy spodziewana przychodzi z nagła.

Wyschnięta w gorączce Starucha.

Albo Pani nadobna, smagła.

Brzęczy bransoletami. Niecierpliwa.

Szepcze coś obcą mową mową.

Ociągasz się, a ona raz, drugi,

zamacha ci kosą nad głową.

- Nie szamocz się - słyszysz już z oddali.

- To już się stało. Nic Cię nie ocali..

Śmierć jest trudna. Gwałtowna.

I najbardziej wtedy, gdy usadowi się u wezgłowia.

Nocą wstaje, krąży wokół zsinialego tułowia.

Albo pomlaskuje i ze snu Cię wybudza.

Wznosisz ku niej wzrok, a Ona:

- Uspokój się, to nie teraz..

- To nie ten czas.

- Porozmawiamy jeszcze nie raz..