Ksiądz Jan powiedział,

że Samotność - idiotka - przychodzi,

bo kocha. A my przed nią zwiewamy,

jakby było dokąd!

Pierwsza z brzegu trudna kobieta gruszki - to oczywiście idiotka Samotność. Niechciana, głupia jak stołowa noga, na stare lata gwarantowana na mur-beton. Dlaczego `samotność` - jak wiele innych, jej podobnych bohaterek lirycznych tej poetki - w rdzennej polszczyźnie jest rodzaju żeńskiego? Co by było, gdyby w języku polskim rzeczownik `samotność` był w genus masculinum jak `dorobek` albo  `sukces`?

Druga trudna kobieta - to gapa Miłość (kolejny rzeczownik - a jakżeż inaczej? - rodzaju żeńskiego), ta, co to

błąka się pod drzwiami,

nie wie, że otwarte,

że wcale nie zamknęła.

Po kieszeniach szuka,

a boi się zapukać.

Głupia.

Albo taka trzecia z tych trudnych kobiet - wariatka Nadzieja:

najadła się omamu i bredzi -

szalona.

(...)

rozstała się z rozumem

(...)

zadziora, co nie słucha,

jak Pan Bóg się śmieje,

gdy wbrew, pod prąd, pod górkę...

fantazjami kusi.

Co w wierszu pt. Harda (z cyklu `Trudne kobiety`) pisze autorka o takich damach jak Pokora i Pycha?

Zmieniła swe imię z dumnego na skromne,

jeszcze się uczy, kim jest, jeszcze plącze.

jakby ciężaru wciąż było mało,

gdy `ja` ubywało`.

Pokora i Pycha paradoksalnie często istnieją w jednym i tym samym niekoherentnym człowieku. I niekoniecznie musi być to człowiek płci żeńskiej. To, co kluczowe w tej (o takiej pogubionej kobiecie) retoryce, to słowa:

jeszcze się uczy, kim jest, jeszcze plącze.

Jeśli wciąż nie wiesz, kim jesteś, to musisz albo wrócić do piaskownicy, albo zgłosić się do psychiatry.

Podsumujmy zatem tę część naszych rozważań: idiotka Samotność, głupia Miłość, wariatka Nadzieja, splątana Pokora i Pycha. Kobiety nie tylko trudne, ale po prostu godne najwyższego politowania.

Ale... może z następnymi bohaterkami będzie lepiej?