na tylickim niebie gwiazdy bielą wzgórze

urzekające czarem śnieżnej krainy

malując rozkoszą napoczętych marzeń -

suną krzesełka  jak kosmiczne Starlinki

radosne rumaki w srebrzystym zaprzęgu

do snów co na wyciągnięcie rękawicy

ratrakując chęci i umiejętności,

w ciszy rozkwitające żywioły serca

mieniąc różdżką jakby w czas na tej krawędzi

co granicą nieba, równowagi, pasji…

ujmuje  miasteczko u stóp nieboskłonu

ciepłymi dziesiątkami oczu zamglonych

proszących wzrokiem tajemniczej dziewczyny

tańczącym figlarnie na mokrych noskach nart,

i drżąca w duszy myśl, że jest tak cudownie…

Jak zawsze.