nie piszę. ktoś chwyta mnie za rękę i

mimowolnie kroję czcionkę, jak trzcina wiatr.

z tego nie ma być chleba. igrzyska fal,

na które nadziałam się niechcący

i płynę, nadając rytm. ktoś szarpie rękę,

a ona jak automat rozpryskuje znaki na wiatr.

zawraca cyklicznie, fale noszą podobne grzywy,

a ty czytasz, czego nie piszę - kroję - jak chleb.

------------------

Luty 2019