ten rodzaj energii mogę ci przekazać 

wyłącznie językiem. z ust  – prosto w serce. 

niech rozrośnie się tam do rozmiarów opowieści o 

staruszku który, w opinii współmieszkańców wsi 

kompletnie oszalał w tym swoim próbowaniu... 

przyciągnięcia Wenus. samorobnym Marsem. 

ach, ileż dni spędził on na rozsypywaniu po podwórku 

rudego piaszczydła, na obtaczaniu w nim, 

niby mięsa w panierce, każdej swojej ruchomości: 

od agrafek – na wersalkach i meblościance kończąc! 

kto policzy, ile ton kamienisk nazwoził biedny, 

jak się zdawało, pomyleniec, na posesję, 

by imitowały marsjańskie głazidła? 

chyba mniejsza o to. ważne było czekanie, 

tęskne, z oczami skanującymi czerń dnia i 

nocny błękit. to zasychanie w środku i na zewnątrz, 

upodabniając się do skalnego odłamka. 

ta wiara kierowana wzwyż. 

aż pewnej nocy całe jego  obejście zakwitło, 

z piachu i kamieni wystrzeliły łodygi. 

ciepłota, niby wielki koc, miękko i powoli 

rozścieliła się na dachach budynków, 

rudym piasku, na studni. 

ciało staruszka, nie większe od śmiejżelka, 

znaleziono w zagonie petunii. 

pochowano w pudełku po zapałkach 

na kocim cmentarzu. 

jego duch ciągle zespala się ze Ziszczoną. 

...widzisz, jaka ładna historia? 

powiem w sekrecie: to nie wymysły. 

choć też – bajka!