co za okrutny i okropny rok!

tato stracił zdolność chodzenia, zdrowie mi się,

w pewnym aspekcie, okropnie posypało i,

last but not least, nie powiem ci już nigdy

radosnym tonem: `Ilfi wrócił!`.

bo odszedł Illpherenion.

a wiesz, jak kocham koty.

pozwól mi się porozklejać, jak niewprawnie

złożonemu modelikowi stateczku, a gdy wrócę

do nieco bardziej ludzkich kształtów

– pogłaszcz kocim ruchem po

niewidzialnej, srebrzystej czuprynie.

niech z kilkumetrowych włosów, których oczywiście

w tej wersji rzeczywistości nie mam,

sypią się gwiazdy, kartki zdychającego kalendarza,

pocieszne mgławice.

i oby jak najszybciej przebrzmiało, co złe.

moja konstrukcyjka chce runąć

i odradzać się w twoich dłoniach, scalać

z wszelkich odmian pustek, gryzących dymów.

wyciszam się. wielki, kamienny posąg kociska

powoli otwiera oczy.