wiesz moja przyjaciółko

kochałam cię zbyt nieumyślnie

byłaś pragnieniem

łasiło się

do mojego nienasycenia

przeznaczenie tworzyło

dwie osobne historie

smutno mi było czuć chłód

w twoim sercu

choć klękałam błagałam

o okruch uśmierzenia

przestałaś istnieć dla mojego świata

zginęłaś

zanim spojrzałam w lustro

lunął deszcz ciężarne krople

roztrzaskiwały się o sumienie

wiedziałaś którędy iść

gdzie nie sięga mój oddech

nie słychać serca

dla ciebie spisuję tę autobiografię

do bólu grafomańską

żałośnie wierną a tak odległą