znaleźć w lesie wyjątkowo duży, najlepiej omszały 

kamień. i ustawiać pod nim znicze. w imię pustki, 

na znak pamięci o Niedomyślonym Do Końca. 

niech absolutnie nie zrodzi się z tego kult, 

nie będzie jak w filmie Motór, fabuła małego 

szaleństwa – w żadnej mierze komediowa, 

pseudopomnik czy pseudogrób, wotywny, 

totemowy kamulec nie stanie się celem pielgrzymek 

wyznawców niedoreligii, która rozleje się po kraju, świecie. 

chodzi o głazisko przeładowane nieistniejącym 

znaczeniem, aż kipiące od udawanej mistyki, pełne 

tętnienia juchy w żyłach niezaproszonych gości, 

niewywołanych duchów. o wabienie 

spadających gwiazd, 

o zgrabione palcami z powietrza Nic i Nic, 

nadanie im spoistego kształtu. 

nie pomyśl, że chodzi mi o potrzebę religijności, 

ja, ateusz od piętnastego roku życia 

nagle poczułem tęsknotę do wysławiania mrzończadełek, 

czczenia ludzików z fal mózgowych. 

bardziej o wydrwienie tego. zanurzenie dłoni w bezsensach, 

odleglinach. uśmiechnij się widząc świeczuszki z dyskontu 

zapalane o północy w środku lasu. pomyśl, że zaraz coś 

wybiegnie z mroku i... nie, nie zaatakuje nas. 

przeciwnie – da się pożreć.