Przejdź do komentarzyBaboterapia ze znieczuleniem
Tekst 9 z 14 ze zbioru: Z szuflady @specjalkii
Autor
Gatunekobyczajowe
Formaproza
Data dodania2011-02-10
Poprawność językowa
Poziom literacki
Wyświetleń3699

Są takie dni, że nogi same przyciągają się do brzucha, głowa sama pochyla się do kolan a ręce same obejmują ciało. Tylko w tym maleńkim skrawku przestrzeni, jak w macicy, czujemy się bezpieczni, podczas gdy wszystko na zewnątrz przeraża i zniechęca. Więc uciekamy w siebie. W takim prywatnym bąblu kisimy się przywaleni wspomnieniami i własnymi, nie zawsze mądrymi i pozytywnymi, myślami.

Walentynki. Tu leży pies pogrzebany. Walentynki są do bani. W zasadzie do zlikwidowania. Mam alergię na czerwone, słodkie serduszka. Ohyda, banał i bezguście. Czy to dlatego, że mam przestój między kolejnymi Walentymi i to akurat w Walentynki? Przez pięć lat Andrzej przeplatany Markiem, z przewagą Andrzeja. Troszkę „na zakładkę”, ale żaden się nie zorientował. W przerwie błyskawiczny X. Błyskawiczny, bo jak w dowcipie – błyskawicznie zaiskrzyło, zawirowało, pierdyknęło i ustało. Zapomniał boroczek, że ma żonę! Chwilowo mam przesyt tych Walentych `na stałe`. Facet na stałe jest w zasadzie niewygodny i strasznie uciążliwy. Ciągle czegoś chce, zawsze czegoś innego niż ja. I nigdy nie jest wart tego wysiłku, którego ja muszę się podjąć: chwal, chwal i jeszcze raz chwal jaki on jest wspaniały, jak mi z nim dobrze i co ja bym biedna bez niego zrobiła. Odpowiedź najprostsza z możliwych nigdy facetowi nie przyjdzie do głowy. A brzmi ona: miałabym święty spokój. Hmm… Tyle, że ja teraz mam właśnie ów święty spokój i tak jakbym nie do końca była z tego powodu szczęśliwa.

Najbardziej lubię facetów w okresie toków. Wychodzą z siebie. Uwielbiam takiego faceta obserwować – widać po każdym nadludzki wysiłek. Żadnego nie stać na długie toki. Zbyt leniwi. Chcą zdobyć, zawłaszczyć i szybko wrócić do życia sprzed toków: T-shirt, bokserki, gazeta, ewentualnie telewizor z kanałem sportowym. Ale są potrzebni. Do seksu. I do pokazania innym, że ja też mam. O! A co? Tylko że, żeby się napić piwa, nie trzeba kupować browaru. Wniosek nasuwa się sam. Wykorzystać i rzucić. Muszę zacząć trenować jak faceta zwabić, wykorzystać i rzucić.

Ale na razie dziś są Walentynki. I co z tego, że mnie to bezmyślnie importowane święto wkurza? A to z tego, że nikt nie da mi kiczowatej pocztówki, obrzydliwego serduszkopodobnego wyrobu „made in China” i nie szarpnie się na kolację we dwoje lub kino ze śniadaniem. Dużo przyjemniej byłoby się wkurzać z kartką i serduszkiem w torebce i zaplanowanym wieczorem. Nawet jakby się miał skończyć kłótnią.

Siedzę w fotelu w pozycji embrionalej i słucham ulubionej płytki „Patience” Georga Michaela, kopiąc sobie w ten sposób jeszcze większego doła. To walentynkowy prezent od Marka albo od Andrzeja, nie pamiętam dokładnie. W Walentynki nie da się słuchać radia. Choć działa tylko na fonii, to jednak te lukrowane serduszka wyłażą każdą szparą. Brrr… Z telewizorem rozwód wzięłam już jakiś czas temu – postanowiłam nie dać się zunifikować i przerobić na bezrozumną papkę.

Tak więc siedzę sobie w fotelu trochę smutna, trochę nieszczęśliwa i przede wszystkim zazdrosna o inne dziewczyny. O te, które właśnie popiskują z udawanej radości odpakowując kolejny walę-tynkowy niewypał.

Siedzieliśmy kiedyś w walentynkowy wieczór z Andrzejem w niebotycznie zatłoczonej knajpie. Zamiast stolików były powozy i inne takie urządzenia zaprzęgane niegdyś do koni. Twarde i niewygodne, ustawione jeden przy drugim. Kelnerzy biegali spoceni, na każde zamówienie czekało się wieki.

– Popatrz – pociągnęłam go za rękaw. – Popatrz na tę parę koło kominka. On się jej oświadcza, dał jej pierścionek.

– Mhm, widzę. A co?

– Nic. Chciałam ci tylko pokazać.

– A potem żyli długo i szczęśliwie? Julka, przecież masz alergię na małżeństwo.

– Mam i na razie mi nie przeszła. Ale spójrz – romantyczny wieczór, pierścionek, zapewnienia o dozgonnej miłości, potem suknia, ślub i… kiedyś może kubeł zimnej wody na głowę. A może nie, może im się uda? Może to magiczny dzień i magiczny czas?

– Może. Ale im większa pompa, tym zimniejszy prysznic.

– Andrzej, czy ty czasem marzysz? Tak dla samych marzeń. Bo mnie się wydaje, że nie umiesz albo boisz się. Nigdy nie robisz nic wbrew rozsądkowi, nic nadzwyczajnego i szalonego ani nawet nic tak banalnego, że aż do bólu głupiego. Twoje życie przypomina listę na zakupy w kryzysie. To co niezbędne. Tu i tam. Wtedy i wtedy. Tyle w tobie romantyzmu, co w tej szkapie, która ciągnęła kiedyś ten powóz.

– No wiesz. Żebyś tu mogła dzisiaj siedzieć, musiałem rezerwować zaraz po Nowym Roku – głos mu balansował na granicy dyszkantu i drżał nieznacznie.

Uuu! Chyba przesadziłam. Ale naprawdę tyle w nim fantazji, co w kurczaku z frytkami.

– Zawsze mówiłeś, że cenisz we mnie szczerość i szybki język.

– A ty nigdy nie mówiłaś, że szukasz niepoprawnego marzyciela. Wręcz przeciwnie. Mówiłaś o staniu twardo na ziemi.

– Tak. Ale czasem trzeba potrawę mocniej doprawić, żeby odmrozić zmysły.

– Czemu się mnie czepiasz? Zbliża ci się okres?

– Nie. Może. Nie wiem. Ale duszę się w tym poukładanym świecie terminów i wszystkich „musiów”. Zróbmy kiedyś coś głupiego, jak para smarkaczy. Bzyknijmy się w przymierzalni albo w windzie, upijmy się na ławce w parku.

– I to jest według ciebie romantyzm?

– Może nie do końca chodziło mi o romantyzm, raczej o fantazję i pieprzyk. Coś, czego „nie wypada”, co daje rumieńce i chichotki i adrenalinkę.

– Wiesz co? Skocz na bungee.

Skończyło się awanturą a potem cichymi dniami. A potem nastał czas Marka.

To charakterystyczne, że najwięcej kłótni zdarza się w święta i świętka. W biegu codziennego życia odkładamy marzenia na kupkę. A potem, gdy jest czas, okazja i ten jedyny pod ręką, chcemy spełniać je hurtem i bez prolongaty. A najczęściej wychodzi nam po prostu… bez znieczulenia.

Gdy tak tonęłam w marzeniach, wspomnieniach i pretensjach do samej siebie przyszedł SMS od Lenki: „W te pieprzone Walentynki, przyjmij życzenia od dziewczynki. Tylko baba babę zrozumie. Żaden chłop tego nie umie. Otwórz drzwi, znów domofon nie działa.”

Pod drzwiami stała Lenka z sześciopakiem.

To były wspaniałe Walentynki. Nie zostawiłyśmy na „chłopach” suchej nitki. Na koniec popłakałyśmy się i usnęłyśmy we własnych objęciach.

Baboterapia, wspomagana złocistym napojem, czyni cuda!



  Spis treści zbioru
Komentarze (8)
oceny: poprawność językowa / poziom literacki
avatar
Popatrzmy chłopcy, jakie dajemy pole do popisu zdolnej literatce. Spostrzegawczej, myślącej analitycznie i dialektycznie, dowcipnej. Skorej do doskonalej zabawy, nie tylko intelektualnej.
Ależ jesteśmy dziecinnie śmieszni!
Ciężko być Twoim chłopem, chyba, że znajdzie się jeszcze jakiś pańszczyźniany.
avatar
Samo życie. Ciekawa i barwnie napisana opowiastka. Czuję w niej bliskość mojego sposobu opisywania rzeczywistości. Tak trzymać!
avatar
Świat zmierza nieuchronnie w stronę samozapłodnienia i dzieworództwa :( Polecam Zuzanneę Stromenger do poduszki
avatar
tak,jak tylko się kogos kocha-to kicz nie iestnieje,nawet chiński i dziadowski,a jak się kocha pieniądze,to się udaje,że jest wszystko ok.pozdrawiam:-)
avatar
Emilio-to jest już koniec świata.
avatar
Inteligentna, błyskotliwa nowoczesna kobieca proza - take Bridgette Johns w wersji biało-czerwonej. Kiedyś daaaawno-daaaaawno temu w podobnym duchu pisała Magdalena Samozwaniec (patrz jej skandalizująca książka "Mężowie i mężczyźni" Warszawa 1926 r.)
avatar
Przy powszechnym już dzisiaj założeniu, że twój życiowy ideał i matrymonialny partner - kobieta bądź mężczyzna - powinien być zarazem rodzajem twojej protezy, która bardzo ułatwi ci efektywne działania i tak zwaną sprawczość, jest spora szansa, że oboje w takim "związku" wytrwacie nie dłużej niż statystyczne siedem lat. Instrumentalne i przedmiotowe traktowanie ludzi, których zaprzęgasz do swoich celów, to wyraz twojej mentalnej i społecznej niedojrzałości.
avatar
Chłop jest dobry do orania
Mawia nasza babka Frania
W walentynki kiedy zima
Do roboty się nie ima
Cięgiem śpi przy piecu kima
© 2010-2016 by Creative Media
×