Cień na uwięzionej pamięci

Razem jakoś udźwigniemy tą pamięć

Wszystko na tak twardej ziemi

swobodnie odciska złotouste znaki

- zostaniemy małomówni

Przeterminowane powierzchnie

przeterminowane wiersze

obszar do zasiedlenia słowami

- cóż jeszcze z nas samych

Trzeba umieć udźwignąć czerwień warg i biel twarzy

rzemienne oparcia starych pleców

odrzucą nas niczym pamiętanie

- wbita w nas

o wiele za gruba ściana - -

Kieliszki wódki rozbijają ją z łatwością

nie da się tylko dźwigać tak ciężkich cieni

Sam nie wiem po co tyle pamiętam