pytam się chmur

które jak ołów nad głową

spychają resztkę dni w niepamięć

czy jest mi sądzony

kruchy czas

liczony przyśpieszonym pulsem

między ustami w wilgotnej słodyczy

cisza wypełnia oczy

jeziora pełne mgły

snów które śnią się zawsze rankiem

tak żeby zapamiętać

i nie przestać

rozpaczliwie marzyć