Takie wiersze przyprawiają mnie o dreszcze (ale takie przyjemne :D ). BRAWO!!! ;)

Miło słyszeć, dziękuję. :)

Bardzo ciekawa metaforyka.

Katastrofizm w sztuce - w tym w literaturze - to efekt skrajnych doświadczeń XX wieku, kiedy nareszcie /choć jakoś/ wyedukowana ludzkość zrozumiała, że nasze ziemskie przetrwanie opiera się na bardzo kruchym balansie wielu cudzych personalnych decyzji - i miliona nieprzewidywalnych zdarzeń - i zderzeń.

Par exemple taki słynny Wielki Zderzacz Hadronów jest gigantycznym i nie do końca rozpoznanym eksperymentem z zakresu fizyki jądrowej, który - gdyby coś poszło nie tak - może nawet nas wszystkich /wraz z Matką Ziemią/ teleportować w niebyt

Jaki jest nasz świat?

- wnyki zastawione na pożarcie snów;

- zardzewiałe gałęzie bezsilne
gryzą kończyny
zostawiając spuchnięte łyka;

- bez nie zakwitł tej wiosny
za smutno było w ogrodzie;

zostańmy tu w popłochu gęsich stad

O niepokojących hadronach cisza, ale aura, wpisana w wiersz, niczego dobrego nikomu nie wróży

Dlaczego te pejzaże m u s z ą pozostać niedokończone?

(vide tytuł i horyzonty w tekście)

Ponieważ nikt z nas nie wie,

czym

za chwilę, za moment

to wszystko dookoła nas się skończy??

Apostrofa do nieodgadnionej/-ego "ty"

Pamiętasz przepych trzcin kasztanowych włosów?
/te/ Wnyki zastawione na pożarcie snów?

(patrz pierwsze wersy)

sugeruje obecność zranionego "ja" i jego katastrofę osobistą, jaka się być może rozegrała w tym niedokończonym krajobrazie.

Co dobrego może wyrosnąć na tak spopielonej ziemi??