BYWAJ CODZIENNOŚĆ

grudniowe słońce mieszam z błękitem

poprzecinanym wstęgami jetów

strudzonym grzbietem przykrywam słoje

pachnące ślady leśnych bukietów

zrzucam kapotę obnażam stopy

w niedzielne złoto wtulam się chciwie

wytarte dechy poczciwej ławy

ciekawe gościa miękną leniwie

nic mnie nie goni nikt mnie nie woła

żaden się owad ze mną nie droczy

jeszcze modlitwa i hop do raju

bywaj codzienność zamykam oczy