Filozoficznie, refleksyjnie, z krytyczną zadumą i iskierką nadziei

Proza w wierszu - intrygujące. Naprawdę, bardzo dobrze napisane.

Auroro, bardzo dziękuję. Na pewnym etapie mojego życia uznałem, że co miałem napisać, już napisałem. Teraz postanowiłem się bawić w satyrę.

To przykład klasycznej metaliteratury. Poeta rozważa swoją własną twórczość, odpowiada sobie (i nam) na pytania, "czym jest moja proza" (epika) - /tłum złudzeń codzienności/ - "a czym poezja" - /olśnienie w spętanych strofach, potykających się na nierównościach naszego dnia powszedniego/.

Wspomniana w ostatniej strofie Kaliope, Muza poezji epickiej, łączy w swojej kompetencji dwa te rodzaje literackie - w jeden. To szczyt możliwości twórczych każdego Piszącego.

Liryczne "ja" nie zna jutra, ale łaskawa Muza już zerka zachęcająco także w jego stronę.

Zwarta synteza własnej pisarskiej ścieżki, głęboko przemyślana harmonijna forma pięciowersowych TRZECH strof, oszczędny lapidarny przekaz.