Obserwacja

Za naszą przyszłość , co samotna

przechodzi w wyższy promień konieczności

chwilę powalczmy, aby w ciała obce

nie wpadły nagle tylko nasze kości.

Choć zabrać z tego świata tchnienie,

które tak kości dotknie naszych

aby choć poznać, co wierzenie

w samotnię duszy, która ciemność straszy.

Boję się i o siebie na dobrej orbicie,

obserwacja, niczym oddechu westchnienie,

co parabolą śmiechów wypełniła życie,

rozmienia prawdę na krzyk i milczenie.

Więc za naszą przyszłość, co odeszła

w dzień tak jak w nocy, jak za razem pierwszym

w samotnię duszy, w to tchnienie co pierzcha,

co straszy i nie każe pisać dobrych wierszy.