alejami nicości brniecie przez

wyższe stany świadomości

malujecie obraz farbą

waszego ludzkiego żywota

potykacie się o cienie

wleczące bez celu

spotykacie w ciemności świetliki

niczym dobre dusze jak

latarnia morska wskazująca

drogę zbłąkanym żeglarzom

prosicie Najwyższego o spokój

w krętym labiryncie wspomnień

godzicie się z najgorszym co

ma być to będzie by u

kresu drogi ścisnąć mi

dłoń i uchylić czoła ażeby

spocząć na wieki wieków