Wszystkie uwagi cenne, kłaniam się, Beata.

Witaj. Moim zdaniem tekst wymaga korekty. Zauważam złe operowanie elipsą, co daje poczucie szarpania. Dodatkowo nie widzę powodu dla zastosowania powtórzenia wyrazu "dni". Przykro mi, Beato. Pozdrawiam serdecznie.

Cenię sobie Twoje uwagi Rio, zawsze jesteś szczera i dobrze doradzisz, dziękuję.

może rzeczywiście jest trochę "osadzony" w kolejnych wersach, ale mnie się podoba

Proszę przemyśleć taką formę zapisu tego wiersza ( to, oczywiście, tylko taka propozycja):

"Nie wyrzekam się naszych uczuć
spakowane walizki tego za czym tęskniliśmy
oddaję na bagaż nie tak bardzo ciężkich spraw przeliczonych na ilość twoich fotografii

nie wyrzekam się ciebie
mocno zaciskam cię w dłoni
i w ten prosty sposób nasz czas niewygodnej rozłąki
jest tu tylko uwięzionym płatkiem śniegu

Nie wyrzekam się tego
co da się przywieść z powrotem
przez ten cały czas"

Piękny wiersz o niezgodzie na świat zastany - i, już na "do widzenia", przed z nim rozstaniem - o pakowaniu się z głową do walizki, której nigdy potem nie opuszczamy, choćbyś zamieszkał na potężnych zamkach nad Loarą.

To, co było, w dramaturgii rozstania urasta do formatu albumu starych czarno-białych zdjęć - i tej walizki

wrócę niebawem
przywiozę to
za czym tęskniliśmy
przed rozłąką

(patrz finał - cytat z pamięci)

Ale - że każdy powrót do rzeki jest powrotem do całkiem INNEJ już rzeki - nawet kiedy wracamy, to nie do siebie nawzajem, a jedynie... do walizki.

NICZEGO W WIERSZU NIE POPRAWIAMY

O uczuciu (vide nagłówek), którego pointą jest, "ściskając w ręku kamyk zielony", "wsiąść do pociągu bylejakiego" (patrz kolejne wersy) i ta walizka - o takim uczuciu powiemy jedno:

n i e w y p a ł

Wiersz lśni własnym światłem