Wędruje dawnym czarnym szlakiem Tatarów

od Morza Czarnego przez Bracławszczyznę

przegląda się w łanach pszenicy

Czasem przychodzi do Aleksandra

zeskakując z ciepłego przypiecka dzieciństwa

zza pieca Pana Boga

Spotyka kobiety z jego dzieciństwa

w chustach na głowach pochylonych w pokłonie

Przez maleńkie okieno

przygląda się ikonie Matki Boskiej

Wywabił mnie z drewnianej chaty

na wielki ocean falujący za zagrodą

rozpostarł żagle życia niczym mohorycz

upajające

Uchronił przed pożarem

po którym tylko znamię

świeci