coraz ich mniej  w moim krajobrazie życia

tych moich równolatków

przepływają rzeką niezapomnienia

w jedno czasem kilkuosobowych łódkach

na drugą stronę gdzie linia brzegu

dla mnie niewidoczna

mam wyrzuty sumienia

nie znalazłam czasu nie zdążyłam

na przedostatnie spotkanie z błahego powodu

(teraz widzę że taki był)

pozostały w notesie numery milczących telefonów

wspólne fotografie w albumie z datą tak odległą

dzisiaj myślę listopadowo muszę kupić

znów o  kilka zniczy więcej