Zmarszczki

Błądzą po bezdrożach moje metafory,

milkną za horyzontem smętne pieśni,

w snach słucham arii pachnących żywicą,

treli słowików nad złocistym łanem

i tajemnych legend bużańskiej doliny.

Wnet wiatr uderza w struny wierzbowej harfy

i pośród szpaleru niebosiężnych topól

niesie melodię ostatnim gościńcem,

tam, gdzie mój ojciec, i gdzie matka moja

znaleźli swą ciszę na piaskowym wzgórzu.

Staję wtedy nad szemrzącym lustrem

i liczę zmarszczki.