ranek jakby ostatni niemożliwy 

bosy deszczowy wstydliwy jak miłość 

ubrana w niemodną marynarkę 

gdy nie ma okien zapatrzona w niebo 

poważna bo młoda jak pisklę łapczywa 

zawsze gotowa aby wszystko rzucić 

byle z gniazda nie wypaść 

łóżko z sitowia i lipcowych nocy 

do ust wiatr przyłożyć a potem zapomnieć 

dzięcioł opukuje stawy i głowę 

powój miał być zielony 

zaniemówił w czerwieni 

a dłonie bardziej już ziemi 

niż chwilom potrzebne