Przejdź do komentarzystrumień zdumienia Jana Pawła II
Tekst 21 z 21 ze zbioru: Irena
Autor
Gatunekpoezja
Formawiersz biały
Data dodania2015-01-27
Poprawność językowa
Poziom literacki
Wyświetleń1876

moja myśl nieustannie krąży 

między wiernością rzeczy zwyczajnych a potęgą słów 

tego 

do którego należała wielkość i prostota 

tego 

który cały świat zamknął w jednym uśmiechu 

tego 

który kochał naprawdę 


Jan Paweł II 

w horyzont swojego życia wprowadził 

cierpienie przyprószone śniegiem zgody 

obmywał je wodą modlitwy 

i bandażował nadzieją 

gdy ból brał górę nad wytrwałością 

biegł na wzgórze do Matki Najświętszej 

jej ręce jak skrzydła 

dawały wytchnienie i poczucie bezpieczeństwa 

cierpienie wystawiało białą flagę 


serdeczny prosty i jasny 

papież 

kapłan 

człowiek 


w chwilach tęsknoty za jego obecnością 

wchodzę na swoje wzgórze modlitwy i z nadzieją oglądam 

`górski wartki strumień 

na fali zdumień...` 


znów jest przy mnie

  Spis treści zbioru
Komentarze (3)
oceny: poprawność językowa / poziom literacki
avatar
Proste i piękne :) I takich słów nam potrzeba :)))
avatar
Bardzo podoba mi się utwór. Pięknie napisany. Ale... Przesłanie? Z tym już gorzej. To laurka dla Jana Pawła II.
avatar
Dopowiem od siebie:

"Jan Paweł naucza"
z milczącej kazalnicy
gdy oślepia blask
samego południa

słońce bije po oczach
promienistą wiązką. Kiedy
krucha jak wieża
ze słoniowej kości. Płynie

pod prąd Fary arka
nieba lazuru i górskiego
strumienia:

"Zatoka lasu zstępuje
w rytmie górskich potoków
ten rytm objawia mi Ciebie,
Przedwieczne Słowo..."
© 2010-2016 by Creative Media
×