przecieram dzień herbatą

jak śniegiem oczy męcza się wolniej

zaczerwienione słowa pieką

prawie tak samo w głowie sen

w dłoniach setki niepotrzebnych dotyków

zapamiętanych bólem wyrytych linią

jak bruzdą okopów

niewyjaśnione dewizy na klamrach

pasów a z nami tylko jesienne nadzieje

samo przetrwac nie starczy