wrześniowe błękity zmarszczone chmurami

płowieją cichutko jak cykle natury

ledwie nikły przebłysk znów szarość nad nami

częściej zapłakana rychłą jesień wróży

słońca na lekarstwo dni w oczach marnieją

wieczory i noce wloką się bez końca

mgły lepkie wilgocią wiszą tuż nad ziemią

nim zleci październik świat utonie w brązach

a kiedy listopad hulać będzie z wiatrem

bezlitośnie zimnym w przedzimowej złości

z każdej ciepłej chwili bezdusznie okradnie

aż po liść ostatni gdzieś na drzewie drżący

pomiędzy tym wszystkim co smutkiem tak trąci

przelotne uśmiechy przecierają ścieżki

złota polska jesień w pełnej krasie gości

przyjmijmy ją godnie i oczy nacieszmy