pełzają tramwaje. uciekają miasta

podkulone ogony drzew

i chmury w spodniach

martwa poezja oczodołami

wisi w muzeum sztuki użytkowej

zdjęła górę i nie ma tam nic

spadły buty ale nie było już stóp

idę na spotkanie z powietrzem

żywe twarze ulic i beton

poeci wychodzą z szaf i szuflad

każdy piecze swoją świnię

poetki owłosione słowami

stękają w sypialniach rymami

a z niedokończonego wiersza

ktoś wypił krew poety

ziemia

ostatnia wizja świata

i wszystko co w niej śpiewa