Na morzu emocji porwani przez prąd lęku 

Ludzkość płynąca ku sztormom na oślep 

Nie zatrzymać się, co by myśli nie zdołały dogonić 

By spojrzenie nie zdołało zatrzymać  

I by usta nie zechciały zapytać 

Uciekamy przed sobą w swoje obce Światy  

Przed spojrzeniem, ciepłem dłoni, słowem 

Błądząc w samym sobie odcinamy myślenie 

Prąd niesie nas na samotne, nieczułe bezdroża 

Lęk grodzi cicho drutem kolczastym 

W narkotycznym letargu płyniemy ślepo w obłęd 

Na samotnych łodziach, tacy sami lecz podzieleni 

Prosto w bramę piekła, na złość niebu 

Kto pierwszy się ocknie i krzyk podniesie 

Usta nie mogą gdy zaniemówiło serce