Złoty drobny żuczek, czczony w Egipcie święty skarabeusz (patrz nagłówek) - tutaj w wierszu metafora mrówczej zapobiegliwości i pszczelich starań o WŁASNY dobrostan, jakim jest tylko ot, taka sobie zwykła kula, utoczona ze zwykłego (pardą!) gnoju - to alegoria nas,

jeśli /nam/ wewnętrzna szwankuje cenzura
(vide 1. wersy)

i nie mamy w sobie żadnych ni żagli, ni sterów, ni okrętu.

Samo święte krzątactwo jedynie wokół siebie i dla siebie - to kompulsja

"perłę w koronie" toczy skarabeusz

(patrz 2. strofa)

uskrzydlony swoim skarbem-kulką z nawozu, pijany od szczęścia, ślepy i głuchy na cały otwarty przed nim na oścież potężny i fascynujący Kosmos... Skarabeusz.

Owacje na stojąco!